...

W piątek wynoszę się do Lublina. Nie chcę. Nie chcę. Nie chcę!
Wiem, histeryzuję ale nie mam wsparcia. Rodzice tylko wydzierają swoje twarze: Nic nie myślisz! Tylko my musimy wszystko robić! Masz to gdzieś może, tak?!. Może nie byłoby problemu jeżeli mielibyśmy już umeblowane i odpicowane mieszkanie. Ale nie, zachciało nam się pustego na dodatek 123456789 km od uczelni. Doprowadza mnie to już wszystko do szału. Myślę niemal o wszystkim. Nie mam wsparcia. K. wcale się nie stara- ani mnie nie wspiera ani nie myśli chyba o tym. No tak, ja dziś siedziałam i myłam jakieś głupie szafki, lustra i inne pierdoły a on wyszedł pożegnać się ze swoimi znajomymi. Nie mam mu tego za złe(sama bym tak chętnie zrobiła) ale nie mam po prostu na to czasu i zdaje się, że wszyscy mają to gdzieś. Trudno, nie takie sytuacje były i  będą. Tylko ciężko mi.
Uczelnia też nie ułatwia mi sprawy bo zamiast wcześniej podać plany zajęć, przeprowadzić zapisy na w-f to wymyślili to już w październiku a ja od piątku jestem odcięta. Komputer owszem będę mieć ale przecież na początku miesiąca nie założę w mieszkaniu internetu.
Dam radę, prawda? Mimo że tak bardzo się boję to dam radę.
Trzymajcie za mnie kciuki. Dam znać najszybciej tylko będę mogła co u mnie.
Pozdrawiam